Japoński minimalizm można określić najbardziej radykalnym minimalizmem. W przeciwieństwie do minimalizmu stosowanego przeważnie w Europie nie stawia on na ograniczenie konsumpcji i posiadanych dóbr, ale na zmianie całego stylu życia i rezygnowanie z jak największej ilości rzeczy. Jeśli zajrzymy do domu japońskiego minimalisty, bardzo szybko zrozumiemy, że większość z nas nie chciałaby i nie mogłaby w ten sposób żyć.
Każdy minimalista sprzeciwia się w pewny sposób konsumpcyjnemu stylowi życia, nawet jeśli nie jest to jego główny cel. Ograniczenie posiadania albo kupowania jest bardzo zdrowe i pomaga nam poradzić sobie z przytłoczeniem bodźcami nawet w naszym mieszkaniu. Tak naprawdę w Europie moda na minimalizm przyszła właśnie z Japonii. Zaskakiwały nas wtedy idealnie białe wnętrza, w których widać było wyraźną dbałość o szczegóły i często pustkę. Najwięksi znawcy minimalizmy japońskiego i osoby, które ją praktykują, dążą do tego, żeby posiadać tylko to, co jest do życia najbardziej potrzebne. Dlatego często, gdy przeglądamy zdjęcie z wnętrz urządzonych w tym stylu, widzimy materac na środku pustego pokoju czy małe biurko z rozłożonym stanowiskiem pracy. Bierze się to głównie z tendencji Japonii do podążania za konsumpcyjnym stylem życia, ale także z przepracowaniem, przytłoczeniem ilością docierających do nas bodźców i poszukiwaniem wewnętrznego spokoju poza rzeczami materialnymi.
